آنچه در این مقاله می‌خوانید
رایانش ابری از اواسط دهه ۲۰۰۰ تاکنون توجه صنعت فناوری را به خود جلب کرده است. پیشرفت‌های قابل‌توجه در رایانش باعث شد که کسب‌وکارها در آن سرمایه‌گذاری کنند تا از رقبای خود جلوتر بیوفتند. ابر عمومی در ابتدا مقرون‌به‌صرفه‌ترین راه‌حل موجود بود اما برخی از سازمان‌ها مشکلات عمده‌ای با آن داشتند. دلیل اصلی مشکلات این بود که ابر عمومی به‌دلیل مشترک‌بودن منابع شرکت‌ها با یکدیگر برای مشتریان خود می‌توانست شلوغ و ناامن باشد.
در نتیجه ابر خصوصی وارد عرصه شد و مزایای زیادی را ارائه کرد که ابر عمومی از عهده آن برنمی‌آمد. در این مقاله با جزئیات کامل به این مزایا می‌پردازیم.
ابر خصوصی چیست؟
ابر خصوصی به محیط رایانش ابری اطلاق می‌شود که صرفاً مختص یک سازمان است. این نوع ابر با ابر عمومی متفاوت است زیرا سازمانی که از ابر خصوصی استفاده می‌کند کنترل کاملی بر تمام منابع ابری خود دارد. منابع ابری شامل CPU، ماشین‌های مجازی (Virtual Machines)، فضای ذخیره‌سازی و حتی زیرساخت‌های شبکه و فایروال‌های آن است. ابرهای خصوصی بهترین بخش‌های رایانش ابری و معماری on-premise را ادغام می‌کنند تا از طرفی انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری رایانش ابری و از طرف دیگر امنیت و کنترل زیرساخت‌های فناوری اطلاعات داخلی را ارائه دهند.
ویژگی‌های اصلی ابر خصوصی
برای درک نحوه عملکرد ابر خصوصی، آشنایی با ویژگی‌های کلیدی آن اهمیت بالایی دارد. عملیات ابرهای خصوصی تفاوت چندانی با ابرهای عمومی ندارد، به جز اینکه برای بهره‌برداری از منابع انحصاری در محیط ابری تک‌کاربره طراحی شده‌اند.
- دسترسی به ابر خصوصی فقط به سازمان صاحب آن داده می‌شود که اغلب به دسترسی تک اجاره‌ای (single-tenancy) معروف است.
- سازمان‌ها در فضای ابر خصوصی می‌توانند کنترل کاملی بر زیرساخت‌ها از جمله سخت‌افزار، نرم‌افزار و شبکه داشته باشند. بنابراین، سازمان‌ها می‌توانند زیرساخت‌ها را برای رفع نیازهای خاص کسب‌وکار خود سفارشی‌سازی کنند.
- زیرساخت ابر خصوصی می‌تواند در محل سازمان یا به کمک ارائه‌دهنده شخص ثالث میزبانی شود. سازمان‌ها می‌توانند انتخاب کنند که زیرساخت‌ها را خودشان مدیریت و نگهداری کنند یا آنها را به دست ارائه‌دهنده ابر شخص ثالث بسپارند.
- مقیاس‌پذیری زیرساخت‌های فیزیکی موجود، محدود است که می‌توان آن را بسته به کاربرد پیکربندی کرد اما به هر حال نیاز به برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی دارد.
- ابرهای خصوصی نیاز به سرمایه اولیه نسبتاً بالایی برای زیرساخت‌ها و هزینه‌های عملیاتی مداومی برای تعمیر و نگهداری در مدت طولانی دارند.
تفاوت ابر خصوصی با ابر عمومی و ابر ترکیبی
در این قسمت قصد داریم ابر خصوصی را با ابر عمومی و ابر ترکیبی مقایسه کنیم تا تفاوت کارکردها و مزایا و معایبی را که هر کدام برای سازمان‌ها به ارمغان می‌آورند ببینیم:
| ابر خصوصی | ابر عمومی | ابر ترکیبی |
| منابع و محیط مختص به یک سازمان | در دسترس برای بسیاری از سازمان‌ها و افراد | ترکیبی از ابر خصوصی و عمومی جابه‌جایی داده‌ها و برنامه‌ها بین هر دو محیط اشتراک‌گذاری منابع بین کاربران |
| متعلق به سازمان و تحت کنترل آن | عدم تعلق به سازمان خاص | مالکیت خصوصی و عمومی بسته به محل قرارگیری منابع |
| مقیاس‌پذیری نسبتاً محدود اما انجام‌پذیر | مقیاس‌پذیری بسیار بالا | تغییر ظرفیت از ابر خصوصی به ابر عمومی در صورت تکمیل ظرفیت |
| بالاترین سطح امنیت | مالکیت ابر از سمت سازمان‌ها اما عدم کنترل آن | نگهداری داده‌های حساس در ابر خصوصی و دیگر داده‌ها در ابر عمومی |
| سرمایه‌گذاری اولیه بالا صرفه‌جویی بلند مدت | پرداخت کوتاه مدت (pay-as-you-go) | بسته به استفاده و راه‌اندازی زیرساخت با هزینه اولیه برای ابر خصوصی + پرداخت در حین استفاده از ابر عمومی + هزینه مدیریت |
بررسی ۸ مزیت ابر خصوصی
اکثر مزایای ابر خصوصی در این است که فقط به یک سازمان خدمت می‌کند. این بدان معناست که جنبه‌های منفی را که هنگام اشتراک‌گذاری منابع رایانشی با سایر سازمان‌ها با آن مواجه می‌شوید، ندارد. بیایید ببینیم این‌ها چه مزایایی هستند:
۱. حداکثر امنیت
منابع در ابر خصوصی، مختص به شرکت شما هستند و سطح بالاتری از امنیت را ارائه می‌دهند. این انحصار خطر تهدیدات سایبری را کاهش می‌دهد و اطلاعات محرمانه سازمان شما را ایمن نگه می‌دارد.
ابرهای خصوصی همچنین اقدامات امنیتی را ارائه می‌دهند تا سازمان‌ها پروتکل‌های امنیتی خود را مطابق با نیازهای خاص خود سفارشی‌سازی کنند. این نیازها می‌تواند شامل پیکربندی رمزی داده‌ها (data encryption)، فایروال مجازی و به‌کارگیری تقسیم‌بندی شبکه باشد. تقسیم‌بندی شبکه‌ها ترافیک بین زیرشبکه‌ها را کنترل می‌کند و از داده‌های حساس در برابر دسترسی غیرمجاز محافظت می‌کند و تأثیر حملات سایبری را کاهش می‌دهد.
علاوه بر این، ابرهای خصوصی برای سازمان‌هایی که با ریسک‌های بالاتری مواجه هستند محیط امنیتی مناسب‌تری را جهت استفاده از Zero Trust ارائه می‌دهد. Zero Trust را می‌توان هم در ابرهای عمومی و خصوصی اعمال کرد اما ماهیت کنترل‌شده و قابل‌تنظیم ابرهای خصوصی امکان اجرای اختصاصی‌تر و خاص‌تر اقدامات امنیتی را فراهم می‌کند.
۲. زیرساخت و پیکربندی قابل‌تنظیم
ابرهای خصوصی می‌توانند به راحتی با زیرساخت‌های موجود شما ادغام شوند. این بدان معناست که سازمان شما می‌تواند از زیرساخت‌های موجود استفاده کند و همزمان از مزایای رایانش ابری بهره‌مند شود.
ابرهای خصوصی را می‌توان طوری پیکربندی کرد که برای انجام خواسته‌های کسب‌وکار شما کار کند. یعنی می‌توانید تنظیمات خود را با سیستم عامل ترجیحی خود (ویندوز، لینوکس یا مک) پیکربندی کنید. شما می‌توانید سطح افزونگی مورد نیاز را به همراه نوع مجازی‌سازی متناسب با عملکرد، امنیت و حجم کار انتخاب کنید. افزونگی در محیط ابری مهم است تا حتی در صورت خرابی سیستم تداوم یابد.
۳. به‌کارگیری منابع سودمند
ابرهای خصوصی برای دستیابی به کارایی بهینه در منابع رایانشی از جمله ذخیره‌سازی، قدرت رایانشی و اجزای شبکه طراحی شده‌اند. این طراحی، عملکرد سیستم ابری را به حداکثر می‌رساند.
ابرهای خصوصی و عمومی هردو منابعی را برای درخواست‌ها تخصیص می‌دهند اما ابرهای خصوصی محیط اختصاصی را نیز فراهم می‌کنند که در آن منابع با سازمان‌های دیگر به اشتراک گذاشته نمی‌شوند. این انحصار می‌تواند برای کسب‌وکارهای با الزامات انطباق، امنیت یا عملکرد خاص مهم باشد. ابرهای خصوصی همچنین از مدیریت خودکار منابع با مزیت اضافی سفارشی‌سازی و کنترل بر محیط پشتیبانی می‌کنند. این کار تضمین می‌کند که منابع دقیقاً با توجه به نیازها و سیاست‌های خاص سازمان تطبیق داده شوند.
۴. قابلیت پیش‌بینی هزینه‌ها
مدل پرداخت در ابرهای عمومی معمولاً مدل پرداخت کوتاه مدت است. این مدل می‌تواند قابل‌پیش‌بینی نباشد زیرا هزینه‌ها بسته به کارکرد ابر متغیر است.
با این حال، ابر خصوصی می‌تواند لیست هزینه ثابتی ارائه دهد. کسب‌وکارهای وابسته به ابرهای خصوصی معمولاً درک مشخصی از هزینه‌های زیرساخت خود دارند. روند کلی پس از پایان سرمایه‌گذاری اولیه برای راه‌اندازی سخت‌افزار با هزینه‌های پایدار پیش می‌رود و برنامه‌ریزی امور مالی را برای شما آسان‌تر می‌کند.
۵. انطباق با مقررات
انطباق با مقررات یعنی سازمان‌ها چقدر می‌توانند از قوانینی که دولت، صنعت یا شاید حتی شرکت تعیین می‌کند اطاعت کند. این قوانین به‌ویژه برای سازمان‌هایی که داده‌های حساس یا محرمانه را مدیریت می‌کنند مانند بخش‌های مالی یا مراقبت‌های بهداشتی مهم است.
به عنوان مثال، طبق قوانین GDPR سازمان‌ها باید داده‌های شخصی را محرمانه نگه دارند و در عین حال حریم خصوصی افراد را نیز حفظ کنند. ابرهای خصوصی اجرای اقدامات امنیتی را برای مطابقت با این استانداردها امکان‌پذیر می‌کنند.
۶. توافق‌نامه سطح خدمات (Service Level Agreement)
توافق‌نامه سطح خدمات از موارد مهم هنگام انتخاب ارائه‌دهنده خدمات ابری است. این توافق‌نامه‌های رسمی جزئیاتی را در مورد کیفیت خدمات تعیین می‌کنند. توافق‌نامه سطح خدمات استانداردهای عملکردی مانند زمان کار و زمان پاسخگویی را مشخص می‌کنند و توضیح می‌دهند که اگر ارائه‌دهنده این استانداردها را رعایت نکند، انتظار چه عواقبی را باید داشته باشد.
کسب‌وکارها در زمینه ابرهای خصوصی می‌توانند مزیت اضافه‌تری داشته باشند زیرا اغلب کنترل بیشتری بر SLA دارند. این بدان معناست که شرکت‌ها می‌توانند SLA را برای رفع نیازهای خاص خود سفارشی‌سازی کنند که این مورد در ابرهای عمومی امکان‌پذیر نیست. SLA در ابرهای عمومی را ارائه‌دهنده خدمات تنظیم می‌کند و انعطاف‌پذیری کمتری دارد.
علاوه بر این، سازمانی که ابر خصوصی را در اختیار دارد در صورت وجود هرگونه اختلاف کیفیتی در خدمات حرف آخر را می‌زند زیرا صاحب اصلی زیرساخت است و دسترسی مستقیم به داده‌ها را دارد. این سطح از کنترل موجب تقویت قرارداد خدمات می‌شود.
۷. بازیابی فاجعه
بازیابی فاجعه همان‌طور که از نامش پیداست یعنی چگونه سازمان‌ها می‌توانند از خرابی سیستم یا هر رویداد مخرب بازیابی شوند. بازیابی فاجعه در مورد آمادگی برای بدترین رخدادها و آزمایش توانایی شرکت برای غلبه سریع بر آنها است.
کسب‌وکارها در زمینه ابر خصوصی کنترل کاملی بر داده‌ها و برنامه‌های خود دارند و می‌توانند استراتژی بازیابی فاجعه خود را برای پیش‌بینی تهدیدات بچینند.
داده‌ها و منابع در ابر خصوصی در زیرساخت جدا می‌شوند تا کنترل بیشتر و تأخیر کمتری داشته باشند. این حرکت در طول پشتیبان‌گیری و تکثیر ابر به‌کار می‌آید زیرا تأخیر کمتر می‌تواند فرآیند را تسریع و تسهیل کند.
۸. سازگاری با برنامه‌های قدیمی
برنامه‌های قدیمی نرم‌افزارهایی هستند که مدت‌هاست در شرکت بدون‌‌استفاده مانده‌اند و اغلب منسوخ‌شده‌اند اما برای سازمان بسیار مهم هستند. منتقل‌کردن برنامه‌های قدیمی مشکلی است که بسیاری از سازمان‌ها هنگام انتقال سیستم‌های خود به ابر عمومی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. با این حال، در ابر خصوصی می‌توان آنها را سازگار کرد.
به عنوان مثال، سرویس‌های خدماتی به کسب‌وکارها اجازه می‌دهند تا برنامه‌های قدیمی خود را بدون گذراندن فرآیند طولانی اصلاح کنند. این روش در حالی که مقرون‌به‌صرفه است کارآمد نیز است زیرا باعث صرفه‌جویی در زمان می‌شود.
معرفی انواع ابر خصوصی
ابرهای خصوصی را می‌توان بر اساس نحوه مدیریت و محل میزبانی به چندین نوع دسته‌بندی کرد. هنگامی که سازمانی به دنبال ابر خصوصی است باید ارزیابی کند که کدام نوع از ابر خصوصی پاسخگوی نیازهایش است.
ابر خصوصی داخلی: شرکت‌ها در ابر خصوصی داخلی سرورها را به صورت محلی در مراکز داده خود میزبانی می‌کنند. این بدان معناست که شرکت صاحب تمام سخت‌افزارها و نرم‌افزارهاست. همچنین تیم فناوری اطلاعات شرکت تمام وظایف نگهداری و عملیاتی ابری را بدون دخالت ارائه‌دهنده ابر شخص ثالث انجام می‌دهد. این مدل ابری بالاترین کنترل بر داده‌ها و امنیت را به سازمان‌ها ارائه می‌دهد اگرچه که از لحاظ نرم‌افزار و سخت‌افزاری نیز به سرمایه‌گذاری بالاتری نیاز دارد.
ابر خصوصی مدیریتی: سازمان در محیط ابر خصوصی مدیریتی مالکیت سخت‌افزار و نرم‌افزار را حفظ می‌کند. حال ممکن است در راه دوری قرار داشته باشد. در این نوع از ابر مسئولیت مدیریت، بهره‌برداری و نگهداری زیرساخت ابری به ارائه‌دهندگان متخصص خدمات ابری خصوصی واگذار می‌شود.
ابر خصوصی میزبانی: زیرساخت‌های لازم در این ابر از طریق مرکز داده ارائه‌دهنده ابر مدیریت می‌شود و محیط خصوصی را صرفاً برای سازمان مدنظر تضمین می‌کند. این گزینه برای سازمان‌هایی مناسب است که مرکز داده ندارند اما باید داده‌های خود را کنترل کنند.
ابر خصوصی مجازی (Virtual Private Cloud): ابرهای خصوصی مجازی محیط‌های امن و ایزوله‌ای هستند که از طریق ارائه‌دهندگان ابر عمومی مدیریت می‌شوند. این محیط‌های ابری اختصاصی با ارائه‌دادن مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری ابر عمومی در کنار کنترل و امنیت ابر خصوصی پکیج به‌صرفه‌ای هستند.
استفاده از ابر خصوصی برای چه کسانی مفید است؟
سازمان‌هایی که به امنیت قوی، انطباق دقیق، حفظ داده‌ها و عملکرد برتر نسبت به سایر رقبا نیاز دارند اغلب ابرهای خصوصی را برمی‌گزینند. بخش‌های مختلف سازمان خواسته‌های منحصر به فردی دارند که محیط‌های ابر خصوصی به آنها می‌پردازد.
- برای مثال ابر خصوصی در بخش مالی از جمله بانک‌ها و شرکت‌های بیمه پایبندی به استانداردهای نظارتی سختگیرانه نیاز است؛ پس ابرهای خصوصی انتخاب مناسب‌تری هستند.
- از ابرهای خصوصی در صنعت مراقبت‌های بهداشتی شامل بیمارستان‌ها و مراکز تحقیقاتی برای محافظت از اطلاعات بیمار استفاده می‌شود و با استانداردهای نظارتی مانند HIPAA همسو است.
- ابر خصوصی برای نهادهای دولتی که داده‌های طبقه‌بندی‌شده را مدیریت می‌کنند و خدمات عمومی ارائه می‌دهند محیط امن و کنترل‌شده‌ای است.
- مخابرات که با حجم زیادی از اطلاعات حساس سروکار دارند از ابرهای خصوصی برای اطمینان از کنترل و امنیت بیشتر استفاده می‌کند.
استفاده از ابر خصوصی حرکت استراتژیکی برای سازمان‌ها است که می‌تواند به افزایش امنیت عملیات آنها، پیش‌بینی هزینه‌ها، مصرف منابع، عملکرد و… کمک کند. آغاز استفاده از ابر خصوصی با هزینه بالا و سرمایه‌گذاری اولیه همراه است. انواع مختلفی از ابرهای خصوصی بسته به میزان کنترل مدنظر شما وجود دارد. با انتخاب مناسب‌ترین نوع ابر خصوصی می‌توانید هزینه را پایین بیاورید و همزمان منابع ابری کسب‌وکار خود را کنترل کنید.
- ابر خصوصی چه تفاوتی با ابر عمومی دارد؟
ابر خصوصی به محیط رایانش ابری اطلاق می‌شود که صرفاً مختص یک سازمان است و منابع را به صورت انحصاری به کاربر خاصی اختصاص می‌دهد. این در مقابل ابر عمومی است که منابع را میان چندین مشتری به اشتراک می‌گذارد، که می‌تواند به کاهش هزینه‌ها منجر شود اما ممکن است در مواردی امنیت کمتری داشته باشد.
- چه سازمان‌هایی باید از ابر خصوصی استفاده کنند؟
سازمان‌هایی که به امنیت بالا، انطباق دقیق با مقررات خاص، و کنترل کامل بر زیرساخت‌های خود نیاز دارند، معمولاً از ابر خصوصی بهره‌مند می‌شوند. این شامل سازمان‌های در بخش‌هایی مانند مراقبت‌های بهداشتی، مالی، و دولتی است که نیازمند حفظ حریم خصوصی و استانداردهای بالای امنیتی هستند.
- مزایای اصلی استفاده از ابر خصوصی چیست؟
ابر خصوصی امنیت بیشتری ارائه می‌دهد چرا که منابع را فقط در دسترس یک سازمان قرار می‌دهد. همچنین، انعطاف‌پذیری بیشتری در پیکربندی و مدیریت زیرساخت‌ها فراهم می‌کند و به سازمان‌ها امکان می‌دهد که مطابق با نیازهای خاص خود زیرساخت‌ها را سفارشی‌سازی کنند. علاوه بر این، ابر خصوصی می‌تواند به کاهش ریسک‌های امنیتی کمک کند و اطمینان بیشتری برای داده‌های حساس فراهم آورد.
این مقاله را به اشتراک بگذارید
